Historia Oslo

Oslo Dzisiaj

Oslo jest największym miastem w Norwegii, leży w południowej części kraju, nad fiordem Oslo (Oslofjord). Stolica Norwegii oficjalnie prawa miejskie otrzymała w 1838 roku. Miasto liczy prawie 600 tysięcy mieszkańców, a obszar wraz z otaczającymi je gminami podmiejskimi (tzw. Wielkie Oslo) nieco ponad 1 milion. Oslo jest największym, obok Bergen, ośrodkiem kulturalnym i przemysłowym Norwegii, w porównaniu do innych stolic europejskich charakteryzuje się jednak uroczą małomiasteczkową atmosferą i bliskością dzikiej przyrody. W bezpośrednim sąsiedztwie stolicy, a w niektórych przypadkach nawet w jej granicach, rozciągają się liczne parki krajobrazowe, rezerwaty naturalne, tereny wspinaczkowe i narciarskie. Oslo, jak cała Norwegia, łączy nowoczesność z zamiłowaniem i szacunkiem do natury.

Historia

Tradycyjnie za datę powstania dzisiejszej stolicy Norwegii uważano rok 1048, kiedy to, według Sagi królewskiej Snorriego Sturlussona, król Harald III Surowy założył osadę o staronordyckiej nazwie Pole Bogów (Aas – imię bóstwa, Lo – pastwisko). Późniejsze odkrycia archeologiczne dowiodły, że osadnictwo w typie miejskim istniało tutaj już w X w. Mieszkańcy Oslo przyjęli więc rok 1000 za umowną datę narodzin miasta co pozwoliło w roku 2000 zorganizować uroczystości milenijne. Oslo pełni, z przerwami, funkcję stolicy Norwegii od początku XIV w. kiedy król Hĺkon V ukończył budowę fortecy Akershus (1319) i osiadł tu na stałe. Następne cztery stulecia, od roku 1397 do 1814, to okres uzależnienia Norwegii od Danii. W tym czasie Oslo znacznie straciło na znaczeniu, stało się jednym z dziesiątek prowincjonalnych miast, potężnego wówczas, duńskiego królestwa. Na zahamowanie rozwoju Oslo niebagatelny wpływ miał również szereg kataklizmów, poczynając od epidemii dżumy (1384) a kończąc na potężnym pożarze, który, w roku 1624, praktycznie zmiótł stare Oslo z powierzchni ziemi. Król Danii i Norwegii Chrystian IV zarządził odbudowę. Nowe, renesansowe miasto powstało na planie kwadratu tuż pod murami Akershus i otrzymało nazwę Christiania. W roku 1814 Norwegowie uzyskali niepodległość od Danii i zawiązali dwunarodową unię za Szwecją, a Christiania (lub, w pisowni szwedzkiej – Kristiania) stała się oficjalną (potwierdzoną w konstytucji) stolicą Norwegii. XIX wiek to dla Oslo czas rozkwitu. Wtedy, wzdłuż dzisiejszej ulicy Karl Johansgate powstał zamek królewski, budynki uniwersytetu, parlamentu, teatru narodowego i giełdy. W mieście kwitło życie kulturalne, tworzyli tu tacy artyści jak Knut Hamsun, Henryk Ibsen czy Edward Munch. Wtedy też Christiania wyprzedziła Bergen w liczbie mieszkańców i stała się największym miastem Norwegii. W roku 1905 przestała istnieć unia Szwedzko – Norweska, a dwadzieścia lat później stolica w pełni już niepodległego Królestwa Norwegii wróciła do swojej historycznej nazwy.