Historia Rygi

Pierwsze wzmianki o istnieniu osady na terenie zajmowanym przez dzisiejszą Rygę pochodzą z X wieku. Wtedy to w pobliżu ujścia Dźwiny zamieszkiwało plemię Liwów. Jednak to nie ono, a biskup Albert von Buxhovden jest uważany za założyciela miasta. Dokonał tego w 1207 roku. Od tego czasu odnotowano błyskawiczny rozrost i rozwój Rygi. Już w 1282 roku było istotnym ośrodkiem handlowym nad Bałtykiem i członkiem Hanzy. W dodatku był to bardzo ważny port bałtycki.

Kilkadziesiąt lat później Ryga i całą Łotwa dostały się w ręce niemieckie. Przez setki lat umocniły się tu silne wpływy niemieckiej kultury, sztuki, języka i architektury. Po 1237 roku posiadłości i wszelkie prawa Zakonu Kawalerów Mieczowych przejął zakon krzyżacki. Osiemnaście lat później stolica dzisiejszej Łotwy stała się siedzibą katolickiej archidiecezji Prus, Inflant i Estonii. Tym samym w jej składzie znalazła się m.in. diecezja warmiński i chełmińska.

W 1297 roku dochodzi do buntu mieszkańców, którzy sprzeciwiają się próbom przejęcia przez zakon krzyżacki władzy w mieście. Pobliski dwór zostaje mocno zniszczony, a jego załoga zgładzona. Bunt trwał aż do 1330 roku, kiedy to mieszkańcy zostali zmuszeni do poddania się. Zaledwie 36 lat później wielki mistrz zrzekł się władzy nad Rygą, ale utrzymał prawo do posiadania tutejszego zamku. W tym samym roku papież ustanowił królów Polski opiekunami arcybiskupstwa ryskiego. Nie uspokoiło to jednak nastrojów. W końcu doszło do zawarcia ugody między zakonem krzyżackim a arcybiskupem Sylwestrem Stodewescherem. Od tego czasu pozycja zakonu zaczęła gwałtownie słabnąć.

28 listopada 1561 roku Inflanty przeszły we władanie króla polskiego Zygmunta Augusta. W wyniku unii lubelskiej Ryga znalazła się pod władzą korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Z okresem polskiego panowania wiąże się m.in. stworzenie w Rydze kasztelanii, ale i likwidacja arcybiskupstwa ryskiego.

Niestety, po pewnym czasie doszło do tzw. rozruchów kalendarzowych. Ich tłem było wprowadzenie kalendarza gregoriańskiego oraz spór o kościół św. Jakuba, o który walczyli zarówno katolicy, jak i protestanci. W końcu doszło do wypędzenia jezuitów. Rozruchy były na tyle silne, że publicznie stracono dwóch stronników króla polskiego. Uspokojenie nastrojów nastąpiło dopiero za panowania Zygmunta III Wazy. Od tego czasu miasto zaczęło się bardzo szybko rozwijać. W efekcie powstało wiele nowych cechów rzemieślniczych oraz pierwsza drukarnia na Łotwie.

Sto lat później, w wyniku wojny polsko – szwedzkiej oraz pokoju w Oliwie, Ryga przeszła w ręce Szwedów (1621-1710). Kolejnych dwieście lat (do 1917 roku) to czas rządów carskiej Rosji. W tzw. międzyczasie doszło do spalenie przedmieść Rygi przez wojska napoleońskie, czy też do blokady portu przez Brytyjczyków.

Od 1918 do 1940 roku Ryga była stolicą Republiki Łotewskiej, ale później została wcielona do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Do ZSRR należała aż do 1991 roku, kiedy to została ogłoszona niepodległość Łotwy.