Historia Dubrownika

Dubrownik swoją historię rozpoczyna w 1-szej połowie VII wieku. Nastąpiło w tym okresie trzęsienie ziemi i ludność z Epidarium a dzisiejszego Cavtat, założyła osadę Ragus. Naprzeciwko, swoją własną osadę założyli Słowianie nazywając ją Dubrava co oznaczało ‘las dębowy’. Oba miasta wiodły zupełnie odrębne życie. Ich losy zostały połączone prawdopodobnie w XII wieku, gdy doszło do zasypania kanału, który je oddzielał. Po zjednoczeniu rozpoczęła się budowa murów obronnych, które miały chronić miasto przed najeźdźcami gotowymi je przejąć.

Miasto dostało się pod protekcję Imperium Bizantyjskiego. Zaowocowało to rozwojem handlu morskiego, a sam Dubrovnik znacząco zyskał na znaczeniu na arenie międzynarodowej. W efekcie końcowym Dubrownik w XI wieku stał się republiką morską, zajmując piąte miejsce z kolei, zaraz po Wenecji, Amalfi, Pizie i Genuii.

W momencie gdy doszło do upadku Konstantynopola, Dubrownik dostał się pod władanie Republiki Weneckiej, która zarządzała nim aż do 1358 roku. Po klęsce jaką odnieśli Wenecjanie, Dubrownik został oddany w ręce Węgrów w zamian za coroczną opłatę. Wystarczyło jedynie kilka lat by Dubrownik stał się wyraźną konkurencją dla Republiki Weneckiej biorąc pod uwagę zarówno handel jak i tutejszą kulturę.

Republika Dubrownicka w 1416 roku jako pierwsza zniosła niewolnictwo. Panowanie ówczesnego Imperium Ottońskiego doprowadzało do powolnego upadku miasta, co jeszcze zostało pogłębione przez trzęsienie ziemi mające miejsce w 1667 roku.

W 1806 roku miastu przyszło zmierzyć się z napaścią wojsk napoleońskich. Ogłoszono upadłość Republiki Dubrownickiej. W wyniku Kongresu Wiedeńskiego, który nastąpił w 1815 roku, Dubrownik został przyłączony do Austrii. Dołączył również do prowincji Dalmacja. Przydział ten utrzymał się aż do końca I wojny światowej.

Wojna w Jugosławii doprowadziła do zbombardowania miasta 6 grudnia 1991 roku. Dziś jednak Dubrownik jest jedną z największych atrakcji Chorwacji jak i zyskał miano prawdziwej perły Adriatyku.