Historia Barcelony

Historia Barcelony zaczyna się w okresie panowania Fenicjan (ok. III w. p.n.e.). Miejscowość od początku pełniła strategiczną rolę – była wszak jedną z najważniejszych republik kupieckich w basenie Morza Śródziemnego.

Kolejne wieki skutkowały przechodzeniem miasta z rąk do rąk. Przez pewien czas miasto znajdowało się pod panowaniem Kartagińczyków, ale w wyniku II wojny punickiej ponownie trafiło do Rzymian. Po upadku Imperium Rzymskiego Barcelona została podbita przez Swebów i Wandalów. W 416 roku dołączyli do nich Wizygoci, którzy utworzyli w Hiszpanii własne państwo. Przez niedługi czas Barcelona była stolicą ich państwa. W 712 r. miasto podbili Maurowie, pod panowaniem których znajdowało się przez ok. 100 lat. Następnie Barcelona trafiła w ręce syna Karola Wielkiego – Ludwika, dzięki któremu została stolicą Marchii Hiszpańskiej. W latach 874-1137 była stolicą niezależnego hrabstwa, później zaś stolicą Królestwa Aragonii. Niestety, w wyniku zjednoczenia z Kastylią spadło znaczenie Barcelony.

Gwałtowny rozwój handlu i przemysłu nastąpił dopiero w XX w. Warto nadmienić, że w wyniku wojny domowej (1936-1939) miasto stało się centrum oporu republikanów i świadomości narodowej Katalończyków.