Historia Pragi

Obecni mieszkańcy Czech Środkowych wywodzą się od Celtów, Germanów i Słowian. Co ciekawe, żaden z dwóch pierwszych ludów nie opuścił na dobre Czech. Wręcz przeciwnie, przemieszali się z ludnością napływową, do której na przełomie VIII i IX stulecia zaliczano również Przemyślidów.

To właśnie przedstawicielom tego ostatniego rodu przypisuje się budowę warowni Hradczany i Wyszehrad. Budowle te pełniły przez kolejnych kilkaset lat funkcję królewskich siedzib. Początek X wieku to powstanie na wzgórzu hradczańskim jednego z najstarszych praskich kościołów – romańskiej rotundy św. Wita. Warto w tym miejscu wspomnieć, że pod koniec X stulecie w Pradze działał biskup Wojciech, który zginął męczeńsko z rąk pogan. Został wybrany patronem Czech i Polski.

Z czasem u podnóża warowni zaczęli się osiedlać kupcy i rzemieślnicy. Pod koniec XI wieku dobrze obecnie znany Rynek Staromiejski był świetnie funkcjonującym targowiskiem. W II połowie XII wieku powstał most Judyty, który miał zachęcić kolejnych kupców do osiedlania się w granicach miasta. W owym czasie osiedliło się tu wielu Niemców i Żydów.

Na początku XIV wieku Czechy przeszły pod panowanie Luksemburgów, którzy byli spokrewnieni z Przemyślidami. Pochodzący z tej dynastii król Karol IV bardzo dynamicznie zabrał się za przebudowę miasta. Jego zasługą jest m.in. powstanie Karolinum, czyli najstarszego uniwersytetu w Środkowej Europie.

Niestety, czas prosperity tak szybko jak się zaczął, równie szybko się zakończył. Przyczyniły się do tego kazania Jana Husa, otwarcie krytykującego nazbyt wystawne życie, bogactwo i przepych. Głosił też postulaty antyfeudalne i antyniemieckie, co ostatecznie zakończyło się jego spaleniem na stosie. Jednak idee Husa przetrwały. Pod koniec XV wieku z okien miejskiego ratusza wyrzucono wszystkich rajców (tzw. I defenestracja praska).

Po tych wydarzeniach doszło do tymczasowej stabilizacji. Miasto – dzięki hojnym mecenasom sztuki – ponownie zaczęło się rozwijać. Jednak już w 1618 roku protestanci reprezentujący czeską szlachtę nie chcieli dopuścić do wyboru Ferdynanda II na króla. Dążył on bowiem do ograniczenia swobód religijnych i przywilejów szlacheckich. W konsekwencji doszło do wybuchu wojny trzydziestoletniej, które bezpośrednią przyczyną była II defenestracja praska (przez okna pałacu na Hradczanach wyrzucono dwóch cesarskich namiestników).

Kiedy w 1620 roku zwyciężyły wojska Habsburgów, Czesi przestali mieć cokolwiek do powiedzenia we własnym kraju. Co znamienitsze urzędy poobsadzano zwolennikami Habsburgów, katolikami. Ostatecznie spór zakończył się pokojem westfalskim w 1648 roku. Niestety, urok dawnej Pragi niemal całkowicie zanikł. W ostatniej chwili wojska szwedzkie ogołociły zamek z cennych zbiorów cesarza Rudolfa. Od tej pory Czechy stały się jedną z prowincji cesarstwa austriackiego; zaczęto też nawracać ich siła na katolicyzm.

Pierwsze autonomiczne zmiany pojawiły się w XIX wieku, kiedy to język czeski otrzymał status języka urzędowego, można też było parać się narodową historią i sztuką. Nic wiec dziwnego, że o tym okresie mówi się Czeskie Odrodzenie Narodowe. Trzeba przyznać, że jego architektoniczne skutki są widoczne do dzisiaj. Przejawiają się w Domu Miejskim, Teatrze i Muzeum Narodowym.

Kiedy w 1918 roku powstała Czechosłowacja, Praga została okrzyknięta jej stolicą. Co ciekawe, w wyniku II wojny światowej w mieście nie doszło do większych zniszczeń, dzięki czemu można podziwiać dawne budowle i inspirujące zabytki.

Pozostałe artykuły nt. tego miasta znajdziesz rozwijając MENU.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.