Historia Rzymu

Historia Rzymu

Legenda nawiązująca do powstania Rzymu mówi o narodzinach Romulusa i Remusa. W wyniku działań ówczesnych władców bliźniacy zostali wyrzuceni do rzeki, z której wyłowiła ich wilczyca. Z czasem dzieci znalazł pasterz, który stał się ich przybranym ojcem. Kiedy chłopcy dorośli, założyli miasto na Wzgórzu Palatyńskim. Niestety, po pewnym czasie doszło między nimi do konfliktu, który zakończył się bratobójstwem Remusa przez Romulusa.

Bez względu na to ile w tej historii jest prawdy, Wzgórze Palatyńskie nadawało się idealnie do założenia na nim miasta. Jego głównym atutem było bezpieczeństwo, poza tym w pobliżu znajdowała się Isola Tiberina, dzięki której można było przekroczyć Tyber. Nic dziwnego, że Rzym dość szybko stał się istotnym szlakiem handlowym.

Królowie rządzili tym miastem zaledwie do 507 r. p.n.e., kiedy to wybuchło powstanie ludu. Zakończyło się ono obaleniem Tarkwiniusza i powstaniem demokratycznej republiki. Od tego czasu miasto rosło w siłę i podporządkowywało sobie wiele okolicznych plemion: Etrusków na północy, Sabinów na wschodzie, Samnitów na południu. Po trzeciej wojnie punickiej i zwycięstwie nad Kartaginą, Rzym stał się prawdziwym mocarstwem. Niestety, kolejne lata skutkowały powstawaniem kolejnych zatargów wewnętrznych. Stronnictwa patrycjuszy zwalczały się nawzajem, a przeciętnym ludziom żyło się coraz gorzej. W końcu doszło do mordu na Juliuszu Cezarze. Powodem tego była obawa przed skupieniem całej władzy w ręku jednej osoby.

Kiedy władzę przejął Oktawian August miasto znowu odżyło. Już wtedy mieszkało tu ok. miliona osób. W dodatki granice Imperium Rzymskiego non stop się powiększały. Działo się tak aż do panowania cesarza Dioklecjana, który słynął z okrutnego prześladowania chrześcijan. W wyniku kolejnych starć wewnętrznych pierwszy cesarz chrześcijański, Konstantyn Wielki, przeniósł stolicę z Rzymu do Bizancjum i nazwał ją Konstantynopolem. Rzym przestał odgrywać jakąkolwiek rolę. Paradoksem jest fakt, że to instytucje kościelne ocaliły miasto przed całkowitym zapomnieniem. Dość szybko stało się siedzibą papieży i miejscem pielgrzymek.

Kolejne stulecia obfitują zarówno w okresy gwałtownego rozwoju, jak i chwile nieco mniej chwalebne. Władzę w mieście dzierżyli na zmianę a to papieże, a to cesarze. Skutkowało to licznymi budowlami, z których jedna była piękniejsza i bogatsza od drugiej. Każdy chciał bowiem przyćmić swoich poprzedników.

Renesans to czas kiedy w Rzymie tworzą najwięksi mistrzowie. Wystarczy wspomnieć Bramanta, Rafaela czy Michała Anioła. Wiele z tych dzieł przetrwało do dnia dzisiejszego, ale równie wiele zostało zniszczonych podczas kolejnych najazdów i walk.

W 1798 r. Napoleon Bonaparte zajął Rzym. Wywiózł z niego papieża Piusa VI jako więźnia i proklamował powstanie republiki rzymskiej. Już 17 lat później do miasta powróciło papiestwo.

W 1870 r. Garibaldi zdobył Rzym, który od razu ogłosił stolicą Zjednoczonego Królestwa. Były to dość dobre lata, jeśli chodzi o rozwój miasta. Wtedy też podjęto pierwsze kroki zmierzające do ograniczenia papiestwa jedynie do Watykanu. Ostatecznie zostało to zatwierdzone przez papieża Piusa XI i Mussoliniego w pakcie laterańskim. Papież został zmuszony do akceptacji nowego państwa włoskiego, a w zamian za to został uznany za suwerenne, niezależne od Włoch terytorium, którego częścią stały się wszelkie świątynie i pałace papieskie znajdujące się w całym Rzymie. Warto podkreślić, że formalnie pozostają one nadal poza Włochami.

Obecnie miasto jest zamieszkiwane przez ok. 4 mln ludzi. To nowoczesna metropolia, do której co roku przybywa wiele milionów turystów.