Historia Wilna

Historia Wilna

Pierwsze wzmianki o Wilnie datuje się na 1323 rok, kiedy to Giedymin wzniósł tu rezydencję książęcą. Następnie w 1387 r. , gdy Litwini przyjęli chrzest, król Władysław II Jagiełło nadał Wilnu prawa magdeburskie. Miasto zaczęło się dość szybko rozwijać, o czym świadczy powstanie licznych cechów rzemieślniczych i powiększenie liczby mieszkańców.

Od 1544 r. w Wilnie przebywał Zygmunt II August ze swoim dworem. Z kolei Stefan Batory założył tu Uniwersytet Wileński prowadzony przez jezuitów. Miasto stało się ważnym centrum życia kulturalnego, naukowego, politycznego i religijnego. Niestety, dotychczasowe dokonania zostały zniszczone podczas sześcioletniej okupacji moskiewskiej. Doszło do grabieży, licznych pożarów i rzezi mieszkańców. Równie wiele zniszczeń przyniosła wojna północna z XVIII wieku.

Z kolei w wyniku trzeciego rozbioru Polski, Wilno trafiło w ręce Rosji. Miasto zostało stolicą guberni. Niestety, w dalszym ciągu trawiły je nieszczęścia i zniszczenia, szczególnie że mieszkańcy miasta brali udział zarówno w powstaniu listopadowym, jak i styczniowym.

Kiedy Polska odzyskała niepodległość, władze Polski i Litwy długo toczyły dyskusje (włącznie z rozmaitymi działaniami militarnymi) dotyczące przyszłości miasta i tego do kogo ma ono ostatecznie należeć. Wilno przechodziło w tym czasie z rąk do rąk: raz znajdowało się w Polsce, później na Litwie, przez chwilę zajmowali je Rosjanie itd. Ostatecznie miasto zostało najpierw stolicą Litewskiej SSR, a później stolicą suwerennej Litwy (od 1991 r.).