Historia Lwowa

Założycielem Lwowa był książę Daniel Halicki, pochodzący z dynastii Rurykowiczów. Miasto założył ok. 1250 roku i nadał mu imię na cześć swojego syna, Lwa. Ten zaś przeniósł po śmierci ojca stolicę Rusi Halicko – Włodzimierskiej właśnie do tego miasta.

W 1340 roku miasto trafiło we władanie króla Polski. Stało się to po śmierci Bolesława Jerzego II, na mocy podpisanej dwa lata wcześniej umowy. Niestety, już 10 lat później Lwów został zniszczony przez księcia litewskiego Lubarta. Konieczna była odbudowa grodu. W następnych latach miasto przechodziło z rąk do rąk: rządzili nimi władcy Węgier i Polski. Ostatecznie jego przyłączenia do Korony Polskiej dokonała królowa Jadwiga Andegaweńska. Od tej pory Lwów stał się istotnym grodem obronnym i ważnym miastem królewskim z punktu widzenia finansów.

Dalszy rozwój miasta i bogacenie się tutejszego społeczeństwa wiąże się z prawem składu przyznanym w 1444 roku. Oprócz tego miasto znalazło się na szlaku bałtyckim i czarnomorskim, którym co roku podróżowało wielu kupców. Wzrost bogactwa mieszczan i szlachty przekładał się z kolei na tutejszą architekturę. W owym czasie powstało wiele budowli o charakterze obronnym, religijnym i świeckim. Doszło też do znacznego rozkwitu kultury, nauki i sztuki.

Należy podkreślić, że Lwów zamieszkiwali wtedy w zgodzie m.in. Polacy, Żydzi, Rusini, Ormianie, Włosi, Węgrzy, Niemcy i Tatarzy. Polonizowali się na ogół w drugim pokoleniu, zachowując przy tym własne obyczaje i religię. Co ciekawe, Lwów był jedynym miastem na świecie, posiadającym trzy katolickie arcybiskupstwa różnych obrządków: łacińskiego, ormiańskiego i grekokatolickiego.

W kolejnych wiekach miasto wielokrotnie padało ofiarą najazdów. Łupili je zarówno Turcy, jak i Tatarzy, Kozacy czy Rosjanie. Chociaż początkowo miasto stawiało mężny opór, to jednak od połowy XVII stulecia odnotowuje się powolny upadek militarny i finansowy miasta. W dodatku Lwów musiał płacić potężne kary kolejnym najeźdźcom, utrzymywać ich wojska oraz znosić liczne grabieże.

Kiedy doszło do I rozbioru Polski, Lwów znalazł się pod władzą Austrii. Został jednocześnie stolicą tzw. Królestwa Galicji i Lodomerii. W 1809 roku miasto zostało zajęte przez wojska Księstwa Warszawskiego. Przez króciutki czas działał tu Rząd Centralny Wojskowy Tymczasowy Obojga Galicji pod prezesurą ordynata Stanisława Kostki Zamoyskiego.

Szerokie uprawnienia autonomiczne miasto uzyskało w 1871 roku. O tego czasu Lwów zaczął się ponownie rozrastać. Rozwijała się polska kultura i nauka.

W czasie I wojny światowej miasto zostało zdobyte przez wojska rosyjskie, później trafiło z powrotem do Austrii. Po upadku Cesarstwa Austro – Węgierskiego doszło do walk polsko – ukraińskich o Lwów (określanych u nas jako Obrona Lwowa). W 1918 roku odbył się pogrom ludności żydowskiej.

W dwudziestoleciu międzywojennym Lwów był trzecim miastem pod względem wielkości w wolnej Polsce (po Warszawie i Łodzi ). Był przy tym drugim ośrodkiem nauki i kultury w kraju. Niestety, jego predyspozycje i możliwości przerwała II wojna światowa. Najpierw miasto okupowały wojska sowieckie, a potem niemieckie. Wprowadzono terror polityczny, sukcesywnie niszczono dokonania nauki i kultury polskiej. Działaczy oraz miejscową ludność mordowano bądź zsyłano na Syberię. Tuż przed wycofaniem się z miasta Rosjanie bestialsko zamordowali ponad 7000 polskich więźniów. Podobne rzeczy działy się pod okupacją hitlerowską.

Po zakończeniu działań wojennych polską ludność wysiedlono, zaś miasto znalazło się w granicach Związku Radzieckiego. Od 1991 roku jest największym miastem zachodniej Ukrainy. W 2006 roku odbyły się uroczystości upamiętniające 650-lecie powstania miasta i nadania mu praw magdeburskich przez Kazimierza Wielkiego.

Pozostałe artykuły nt. tego miasta znajdziesz rozwijając MENU.

1 komentarz dla: “Historia Lwowa”

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.